Timing is alles. Vaak loopt vanalles mis, maar heel soms
valt alles wat kan meevallen simpelweg mee. Tijdens ons laatste weekend in
Myanmar was dit het geval. In onze reisgids stond te lezen dat enkele jaren
geleden de documentaire Yangon Calling, over de lokale punkscene, werd gemaakt.
Aha! Een punkscene. Na aankomst gaan we op zoek naar de speld in de hooiberg en
via google stoten we op het jaarlijkse “Aggression Core”-festival, daags voor
we het land verlaten. We aarzelen geen seconde en begeven ons onmiddellijk naar
buiten.
Gewapend met de naam van een beerstation stappen we in de
bus. Het enige wat we weten is de deelgemeente waar we heen moeten. Op een
briefje hebben we nog de naam in hun alfabet gekrabbeld, want je moet weten:
Yangon telt honderden bierhuizen. Een goede zet: geen mens in de kleine bus
spreekt Engels, maar zonder veel woorden merk ik dat de busjongen weet waar we
heen willen. Een uurtje later horen we een basdrum en volgen het geluid. Zelfs
de lokale punks zijn onder de indruk dat we hun event zonder omwegen en met hun
– naar eigen zeggen – chaotische openbaar vervoer vonden.
En ze zijn jong. Daar waar wij in Europa tot de jongsten behoren zijn we hier bijna oude garde. Tijdens de concerten wordt gemosht, gesprongen, geschreeuwd en gedronken. Van exact 11 tot 15u, langer krijgen ze de biertuin niet. Punk op zondagmiddag. De inhoud van hun liederen is voorts gelijkaardig aan deze uit de rest van de punkwereld. Fuck the government, fuck the police, fuck the system.
Het verschil? In een land met een alles controlerend militair regime (die om niets verlegen zit) vergt het verdomd veel moed en is het onwaarschijnlijk progressief om woorden die men denkt ook effectief uit te spreken. Der Feind hoert mit, en men weet nooit welke gevolgen dit kan hebben.
We kopen enkele shirts en een demo CD ter ondersteuning en zakken na het festival samen met een twintigtal anderen naar een park. Ditmaal gewapend met drank. We luisteren veel naar wat the kids te vertellen hebben. Heikelste onderwerp van de dag is dat ergens op de Highway tussen Mandalay en Yangon een vredige studentenbetoging met geweld is onderbroken door de machtshebbers. De studenten betogen omdat de regering hun schoolsysteem niet wil aanpassen (“they want to keep us dumb and silent, therefore a reformation is not good for them”). Hoe groot hun afkeer ook mag zijn, zo nuchter en rustig kunnen ze erover praten. Chapeau. Sightseeing is cool, maar wat mij betreft zijn dit de dagen die me het langst zullen bijblijven. Voor de zoveelste keer heb ik mijn hart verloren in dit land.
Als afsluiter heb ik nog enkele foto's van de Schwedagon Pagoda, dixit onze reisgids een religieus bouwwerk die de hardnekkigste atheist kan bekeren. Niet in mijn geval, maar prachtig was het zeker..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten