In Bangkok staan we al snel terug met beide voeten op
de grond. Het verdere verloop van onze reis moet geregeld worden. Ons
oorspronkelijke (en oh zo romantische) plan om met de transmongolische trein
via China, Mongolie en Rusland duizenden van kilometers terug naar huis te
sporen blijken we niet te kunnen doorzetten. Pech gehad. Om een visa voor
Rusland vanuit het buitenland te verkrijgen heb je twee dingen nodig die wij
niet hebben: veel geld en lange armen. Ook de Chinezen weigeren een stempel in
onze pass te zetten omdat we arbeidsloos zijn. Niet welkom. Na enkele
zenuwslopende dagen in de ambassade beslissen we alles wat we in’t hoofd hadden
te vergeten en van nul af aan te beginnen: tabula rasa!Na druk overleg kwamen we uit bij hetvolgende:
zoals men waarschijnlijk aan mijn licht verliefde berichten over Myanmar kan herkennen heeft dit land een bijzondere indruk op ons achtergelaten en waren 28 dagen niet voldoende. Dus we gaan terug, met achtentwintig nieuwe dagen.
Van daaruit gaat het dan verder naar een land waar we
voorheen nog geen beetje over nagedacht hadden. Onze gastheren in Bangkok waren
er vol lof over en het duurde niet lang om overtuigd te raken. En plus ligt het
op de weg naar huis… SRI LANKA!
Inderdaad, op weg naar huis. Na twee en een half
jaar reizen zegt ditmaal niet enkel onze portemonnee dat het tijd wordt om eens
thuis te komen. Ook het gemis van familie en vrienden roept ons terug. De
gedachte eraan in juli voet op Europese bodem te zullen zetten wekt
tweestrijdige gevoelens in me op. Enerzijds verheug ik me enorm en word ik
vrolijk, anderezijds ongelofelijk verdrietig. Ik weet niet of ik er al klaar
voor ben om onze dag-op-dag-levensstijl vaarwel te zwaaien..
Geniet er nog van, ik kijk alleszins uit om je in juli eindelijk terug in real life te zien :)
BeantwoordenVerwijderen